Ռուբեն Հախվերդյան Իմ անցյալը

Текст песни "Ռուբեն Հախվերդյան — Իմ անցյալը"

Ես սիրած մի աղջիկ ունեի՝
Կիթառի լարերից սիրելի,
Ինձ փոխեց նա ուրիշ մեկի հետ
Ու դրեց վերջակետ:

Անհասցե մի նամակ գրեցի
Ու նամակս քամուն հանձնեցի,
Որ կորչի պատմությունն այս անհետ
Ու երբեք չգա հետ:

Բայց քամին անառակ,
Իմ կամքին հակառակ,
Պատմությունն այս բերեց
Ու դեմքիս շպրտեց:

Ես ազնիվ մի ընկեր ունեի,
Որ դարձավ գրպանին իր գերի,
Նա իր շուրջը գծեց շրջանակ
Ու ապրեց երջանիկ, բայց մենակ:

Ու քամուն ես նորից խնդրեցի՝
Պատմությունն այս տանի-կորցնի,
Որ տանի-կորցնի նա իր հետ
Այս դիպվածն անհեթեթ:

Բայց քամին անառակ,
Իմ կամքին հակառակ,
Իմ անցյալը նորից
Ինձ սարքեց ուղեկից:

Ես անցյալս ջնջել փորձեցի
Եվ իմ կյանքը գինուն տվեցի,
Բայց մի օր, երբ ես լուրջ արթնացա,
Անցյալիս դժգույն դեմքը տեսա:

Ու քամուն ես նորից խնդրեցի՝
Իմ անցյալը տանի-կորցնի,
Որ թողնի իմ անցյալն ինձ մենակ
Շատ երկար ժամանակ:

Բայց քամին անառակ,
Իմ կամքին հակառակ.
Իմ անցյալը նորից
Ինձ սարքեց ուղեկից:

Իսկ հետո, երբ արդեն մեծացա,
Երբ այսինքն կարգին բթացա,
Երբ իմաստը կյանքի հասկացա,
Իմ անցյալը իրոք մոռացա:

Խնդրեցի ես քամուն անառակ՝
Ետ բերի օրերից ցուրտ ու տաք,
Ու սուլի ականջիս անցյալի
Մի ծանոթ եղանակ:

Բայց քամին հայհոյեց
Ու լկտի ծիծաղեց,
Անցյալիս փոխարեն
Ուրիշ բան... ցույց տվեց:

Հասկացա վերջապես մի պարզ բան,
Որ անցյալս մտավ գերեզման,
Իսկ ինձ հետ մնաց լոկ իմ ներկան՝
Անիմաստ, անիմաստ խոհական:

Իսկ հետո բոլորի նման ես
Ընտրեցի մի լավ կին՝ այնքան հեզ,
Որ ստիպեց մոռանալ ինձ ներկան
Ու կերտել մեր կյանքի ապագան:

Ես դարձա ամուսին,
Նա դարձավ տան տիկին,
Այսքանով երջանիկ
Ապրեցինք միասին:

Հասկացա վերջապես մի պարզ բան,
Որ մտա իսկապես գերեզման,
Եվ քամին անպատկառ ինձ սուլեց
Մեղեդին, մեղեդին իմ մահվան: